W ostrej niewydolności serca występuje typowo nadmierne gromadzenie wody w organizmie, co powoduje typowe objawy takie jak duszność, czy obrzęki kończyn dolnych. W leczeniu pacjenta z ostrą niewydolnością serca istotne jest prowadzenie właściwego bilansu wodnego, polegające na stopniowym odwadnianiu czyli zmniejszaniu ilości wody w organizmie. Kluczowym narządem pozwalającym osiągnąć ten cel są nerki, filtrujące krew i produkujące mocz. W ostrej niewydolności serca zwykle konieczne jest farmakologiczne wspomaganie funkcji nerek poprzez podawanie leków moczopędnych takich jak np. furosemid. Dawka leku odwadniającego jest dostosowana do ilości produkowanego moczu oraz dobowego bilansu wodnego. Ilość płynów przyjmowanych doustnie istotnie wpływa na bilans wodny i dawki stosowanych leków. Im więcej chory wypije, tym większe dawki leków odwadniających muszą być zastosowane, co niestety wiąże się z większym ryzykiem działań niepożądanych tych leków. W związku z tym zaleca się, aby pacjent przyjmował około 1,5-2 litrów płynów doustnie w ciągu doby i do tej ilości dostosowuje się leczenie ostrej niewydolności serca. Takie ograniczenie ilości przyjmowanych płynów pozwala lepiej kontrolować objawy zastoju.